Wpływ na tenisową rozgrywkę ma wiele aspektów – umiejętności zawodnika, odpowiednio dobrana rakieta i dobre jakościowo piłki. Równie ważny jest jeszcze jeden czynnik – nawierzchnia kortu. Istnieje wiele rodzajów pokrycia pola do gry– od używanych na Roland Garros kortów ceglanych, przez korty trawiaste, aż po szybkie i występujące najczęściej w halach nawierzchnie twarde. Jakie zatem rozróżniamy rodzaje tenisowych kortów i czym się między sobą różnią?
Nawierzchnia ceglana (Clay)
Jedna z najbardziej popularnych nawierzchni – szczególnie w Europie oraz Ameryce Południowej. Korty nazywane są też ziemnymi. Składają się z kilku warstw – grubego żużlu, mieszanki mineralnej i widocznej dla nas warstwy ciemnoczerwonej mączki. Grubość poszczególnych warstw może mieć wpływ na szybkość piłki na korcie, jednak jest to wpływ nieznaczny, a korty ceglaste są najwolniejszymi ze wszystkich. Piłka upadając na powierzchnię napotyka duże tarcie, zwalnia i wysoko się odbija. Jest to zatem kort dla tenisistów wytrwałych, posiadających dobrą kondycję – wymian jest zwykle więcej niż na pozostałych kortach, a wygranie punkta wymaga dużej cierpliwości i zwrotności. Mączka doskonale nadaje się dla tenisistów skłonnych do kontuzji – miękka nawierzchnia bardzo dobrze amortyzuje, mniej obciąża stawy, umożliwia także wykonywanie wślizgów. Ślad piłki często pozostaje widoczny po odbiciu, co okazuje się bardzo przydatne w sytuacjach spornych. Turnieje na kortach ziemnych odbywają się przez prawie cały sezon – od lutego do września, a największy z nich to rozgrywany na francuskich kortach Roland Garros. Co ciekawe, istnieją także korty z mączką zieloną – znajdują się one w Stanach Zjednoczonych, mają jednak bardziej zbitą strukturę, przez co piłka odbija się tam szybciej niż na zwykłych kortach ceglanych.
Nawierzchnia trawiasta (ang. Grass)
Znane przede wszystkim z Wimbledonu korty trawiaste są pierwszymi, na jakiej rozgrywały się mecze tenisowe. Na spodzie znajduje się dobrze ubita gleba, która pokryta zostaje zazwyczaj trawiastą rośliną zwaną życicą. Nawierzchnia trawiasta jest najszybszą, na jakiej grają tenisiści. Piłka odbijając się odpodłoża traci bardzo małą część (zaledwie 30%) ze swojej prędkości. Jednocześnie odbija się nisko i w nieprzewidywalnych kierunkach. Czynniki te sprawiają, że gra na trawie jest dynamiczna, a wymiany zwykle krótsze niż na innych nawierzchniach. Duża szybkość piłki daje możliwość na rozwinięcie skrzydeł zawodnikom o agresywnym stylu gry i taktyce „serw i wolej”. Minusem nawierzchni jest duży koszt utrzymania – o trawę trzeba dbać, kosić ją, zraszać, a także zapewnić optymalne nasłonecznienie. Kort tego typu jest także wrażliwy na deszcz – nawierzchnia staje się wtedy śliska, niebezpieczna do gry. Z uwagi na wysokie koszty utrzymania, kortów o tej nawierzchni jest bardzo mało – znajdują się głównie w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. Często, także w Polsce, jako zamiennik stosuje się nawierzchnię ze sztucznej trawy. Sezon na korty trawiaste przypada na przełom czerwca i lipca.
Nawierzchnia twarda (ang. Hard court)
Korty twarde, obok nawierzchni ceglanych, są obecnie jednymi z najczęściej spotykanych. Podłoże jest wykonane z betonu lub asfaltu, który następnie pokrywa się tworzywami sztucznymi. Korty o nawierzchni twardej przejawiają najbardziej uniwersalne właściwości – są szybsze niż korty ceglane, ale wolniejsze niż trawiaste. Wyróżnia je także duża elastyczność i sprężystość. Piłka odbija się dość wysoko, wymiany są dynamiczne, więc odnajdą się tu zarówno zawodnicy defensywni, jak i ofensywni. Nawierzchnia w większym stopniu niż inne obciąża stawy, a piłeczki zużywają się szybciej. Nieocenionym plusem jest jednak jej odporność i niewielkie koszty utrzymania. Sezon na kortach twardych trwa praktycznie cały rok, a do najpopularniejszych rozgrywanych turniejów możemy zaliczyć US Open i Australian Open.
Nawierzchnia dywanowa (ang. Carpet)
Nawierzchnia ze względu na dużą wrażliwość na deszcz stosowana głównie w halach. Nazwę wzięła od pokrycia kortu – specjalnej wykładziny, utworzonej z mieszanki tworzyw sztucznych i położonej na twardym podłożu (beton, asfalt). Wierzchnią warstwą czasami jest guma. Piłka na nawierzchni osiąga prędkość zbliżoną do tej na kortach trawiastych, jednak jej wysokość jest większa. Gra toczy się szybko i dynamicznie, a miękkie pokrycie zapewnia większą ochronę dla stawów niż korty twarde. Najwięcej kortów halowych, w tym o nawierzchni dywanowej, znajduje się Ameryce Północnej, Europie oraz Azji.
