Swoje korzenie dzisiejszy badminton ma jeszcze w nieco podobnych rozgrywkach w starożytnej Grecji czy Chinach. Bliższa współczesności geneza sięga dziewiętnastowiecznych Indii. Stacjonujący tam żołnierze wojsk brytyjskich przypatrywali się, jak autochtoni spędzali czas na grze ukrywającej się pod pojęciem poona (koniec końców nazwa przyjęta od miasta w Indiach). Niedługo potem sport zawędrował do Wielkiej Brytanii. W 1873 roku nowa dyscyplina zrobiła furorę na imprezie zorganizowanej przez Księcia Beaufort w Gloucestershire. Posiadłość owego majętnego człowieka nosiła właśnie nazwę Badminton.

W 1893 roku założono Badminton Association of England, które skodyfikowało zasady znane do dzisiaj. Pierwsze mistrzostwa zorganizowano 6 lat później jako All England Open Badminton Championships. Jednak zanim ustanowiono jeden podmiot kierujący rozwojem dyscypliny, na świecie musiało minąć jeszcze 40 lat. International Badminton Federation powstało w 1934 roku wraz z 9 członkami, którzy to następują: Anglia, Szkocja, Walia, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Francja, Dania i Holandia.

Kolejny etapem rozwoju było przedstawienie badmintona jako sport pokazowy podczas pamiętnych Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w roku 1972. 20 lat później na Igrzyskach w Barcelonie badminton zadebiutował jako pełnoprawna dyscyplina. W 2006 roku postanowiono zmodyfikować nazwę ze wspomnianej IBF na Badminton World Federation, która obowiązuje do dzisiaj. Przeniesiono siedzibę z Cheltenham w Wielkiej Brytanii do Kuala Lumpur w Malezji. Obecnym prezesem jest Duńczyk Poul Erik Høyer-Larsen.

Na światowych kortach od wielu lat dominują Azjaci. Żywą legendą dyscypliny jest Chińczyk Lin Dan. Innymi bardzo rozpoznawalnymi zawodnikami są Lee Chong Wei z Malezji oraz Japończyk Kento Momota. Azjatom najlepiej z Europejczyków stawiają czoła Duńczycy na czele z Viktorem Axelsenem i Andersem Antonsenem. Wśród kobiet prym wiodą Hiszpanka Carolina Marin oraz pochodząca z Indii Pusarla Sindhu.