Beach tennis pojawił się w latach 70. XX wieku w słonecznej Italii, gdzie turyści będący w mieście Rawenna wzięli rakiety tenisowe i piłki na plażę, by przy tamtejszych siatkach spróbować zagrać i jak się później okazało wymyślić nowy rakietowy sport.

Na przestrzeni lat Włosi zdominowali dyscyplinę, której bazą były tysiące graczy oraz postępujący wraz z większą popularnością rozwój infrastruktury. Poza półwyspem apenińskim plażowy tenis zaczął dynamicznie rozprzestrzeniać się na całym świecie dopiero w XXI wieku. Z racji specyfiki sportu – czyli gry na plaży – najwięcej zyskują kraje posiadające rozległą linię brzegową bogatą w piasek. Stąd łatwo domyślić się, iż słynąca ze swoich plaż Brazylia stała się poważnym graczem na beach tennisowej mapie.

Tenis plażowy doczekał się w 1997 roku swojej federacji – International Beach Tennis Federation. Jej prezesem został Giandomenico Bellettini – uważany za twórcę dyscypliny, jej nazwy oraz zasad. Obecnie piastuje on funkcję honorową, natomiast rzeczywistym prezesem jest Katalończyk Joan Egea.

Pierwsze mistrzostwa świata rozegrano w Rawennie w 2001 roku, jednak było to zanim dyscyplina zyskała szerszy rozgłos na innych kontynentach. W 2008 roku kiedy beach tennis był już popularniejszy w innych częściach świata ustanowiono ITF Beach Tennis Tour, czyli szereg prestiżowych turniejów najpierw odbywających się głównie w Italii, a potem rozsianych po plażach całego globu. 2009 rok to czas Beach Tennis World Championships rozegranych w Rzymie – mających już dużo poważniejszy status niż te, które odbyły się w Rawennie. Rok później gospodarzem została Turcja, które to mistrzostwa były pierwszym turniejem rozegranym poza Włochami.

 Obecnie w tenisa plażowego gra się od Stanów Zjednoczonych i Brazylię, przez Polskę, Czechy aż po Japonię czy Australię. Nastąpiła globalizacja sportu, który stanowi interesującą alternatywę dla swojego znacznie starszego pierwowzoru.